Szpital...to już dzień 4. Wiemy więcej i z tą wiedzą nie jest mi wg dobrze... mam deja vu... podobne dolegliwości, podobne preparaty i obawa, że nasze pobyty w szpitalu mogą być częściej... tak było 9 lat temu... to już tyle lat minęło? I chciałoby się powiedzieć ale to już było... Szpitalne korytarze, sala, materac pod kątem... Maleństwo co zaśnie to pobudka bo badania, inhalacji czy podania leku... Powiem Wam, że opieka na mega wysokim poziomie, lekarze niesamowici pełni wsparcia, pielęgniarki to samo - niesamowite kobiety z pomocną dłonią i troską dla Małych Pacjentów ale też dla rodziców Dzieci przebywających na oddziale ... do kiedy zostaniemy? Trudno powiedzieć nieśmiało mówią o czwartku ale wszystko może się zdarzyć. Brak opieki -L4- dla Promyczkowego taty to kłopotliwa dla nas sytuacja urop rozpływa się w tak szalonym tempie, że aż przykro... to są właśnie te sytuacje, gdzie przydałyby się jakieś dodatkowe dni opieki właśnie dla rodziców zastępczych, którzy pracują zawodowo ale pełnią funkcję rodzica zastępczego. Nie odwołujemy żadnych wizyt u specjalistów, te wizyty przejął Promyczkowy tata i tak jutro będzie zmierzał z Promyczkiem do specjalisty w Bydgoszczy, po powrocie do domu zostawi w domu chłopca a z Promyczką popędzi do Świecia na rtg i zdjęcie cefalometryczne, powrót do domu - przebranie się i wyjazd na konie... Moja pauza to zaangażowanie w nasze rodzicielstwo wielu osób za co bardzo dziękujemy, bez pomocy naszych ANIOŁÓW byłoby ciężko i pobyt z Maleństwem w szpitalu byłby pod znakiem zapytania a tak jesteśmy tu razem... choć Maleństwo ma mało miesięcy, to już doskonale wie co to znaczy być samym w szpitalnej sali. Odkąd jest z nami, towarzyszymy Dziecku... Maleństwo poznaje mój głos, uśmiecha się i wodzi za mną wzrokiem, zasypia na rękach wsłuchując się w bicie mojego serca... Z pozdrowieniami mama B