Rodzicielstwo zastępcze zaczyna się od towarzyszenia Dziecku w trudnych emocjach, stracie... Tak... to, że otwieramy swoje serce, ramiona, dom nie zmienia faktu, że Dziecko doświadcza straty... nie ma przy sobie tego co zna i kocha. Zostaje zabrane mu wszystko co do tej pory znało i czuło... rodzice...być może rodzeństo, pies, kot, ubranka czy ulubiona pieluszka. Dziecko wkracza do nowego domu, obcych choć przyjaźnie nastawionych ludzi, nieznanych zapachów, innych zabawek, łóżeczka, pościeli... nasze nawyki, przyzwyczajenia też mu są obce. Uczymy się siebie nawzajem choć w pierwszych dniach często pojawiają się sytuacje kryzysowe... krzyk "chce mamy" czy "gdzie mama" i płacz to naprawdę dobry objaw, gorzej jak Dziecko "zamiera" lub staje się "niewidzialne"... Towarzyszymy Dziecku, jesteśmy obok, staramy się aby pomimo tak trudnego doświadczenia poczuło się bezpieczne, weryfikujemy często założenia z rzeczywistością, jesteśmy mega elastyczni. Po kilku dniach Dzieci się zmieniają, zaczynają spać spokojnie, widzieć więcej, spoglądają na pokoiki, zabawki...zauważają nas. Niestety są Dzieci, które w stanie takiego zawieszenia trwają latami, nie ma decyzji o powrocie do domu i rodziców biologicznych ani nie daje się tym Dzieciom szansy na adopcję, są też Dzieci które wracają do rodziców biologicznych ponieważ Ci zrobili wszystko co zrobić i naprawić mięli. Piecza zastępcza, rodzina zastępcza to z założenia tymczasowość, chwilowa przystań... więc myślimy tu i teraz a czas zweryfikuje tymczasowość. Często odnoszę wrażenie, że "chwila" w pieczy nabiera nowego znaczenia a stabilizacja czy w ogóle istnieje?... Z pozdrowieniami mama B