Kochani ! Dzisiaj będzie długo ale taka jest potrzeba chwili.

Ze względu na choroby, które nas zdrowo „przeorały” w grudniu nie mieliśmy siły na podsumowania minionego roku. Mnie, mamo-Cioci było bardzo przykro, bo miałam w planach Wioskę Mikołaja i wycieczkę do Warszawy na Jarmark świąteczny. Niestety wszystko trzeba było odwołać, niestety nawet gości świątecznych. Nie obyło się bez powikłań infekcyjnych z antybiotykami i szpitala. Na szczęście dochodzimy już do ładu. Mimo chorób staraliśmy się stworzyć dzieciom jak najlepszą atmosferę świąteczną. Zwłaszcza, że były to nasze pierwsze święta w nowym miejscu.

I tak dochodzimy do noworocznego podsumowania. Pierwszego stycznia minął rok kiedy oficjalnie zakończyliśmy współpracę z powiatem nowomiejskim. Z urzędnikami, którzy najpierw sami namawiali i wysłali nas na szkolenie w celu uzyskania kwalifikacji do prowadzenia rodzinnego domu dziecka a potem stwierdzili, że jesteśmy za starzy na opiekę nad małymi dziećmi – mamy to na piśmie ;).

Z urzędnikami, którzy najpierw sami proponowali pomoc bylebyśmy wyrazili zgodę na rdd, a potem nie ujęli nas w budżecie. Z urzędnikami, którzy uznawali nas za rodzinę wzorcową a teraz robią z nas patologię, dorobkiewiczów i rozsiewają ochydne plotki o naszej rzekomej separacji.

Miałam już do tego nie wracać, bo chcieliśmy zamknąć już ten okres i zapomnieć o tych wszystkich podłościach. Niestety nie pozwalają nam odciąć się o tego. Co i rusz docieraja do nas informacje o pomówieniach na nasz temat. Gdyby te podłości dotykały tylko nas, to spokojnie byśmy przełknęli gorycz. Niestety cierpią przez to nasze dzieci. Nasłano na nas całe mnóstwo różnych kontroli (nawet w nowym miejscu), dzieci były wzywane do szkolnych pedagogów i wypytywane o naszą rzekomą separację. Spytacie dlaczego? Otóż nadepnęliśmy na piętę Achillesową organizatora pieczy chcąc pomóc dwójce dzieci (rodzeństwu).

Otóż od samego początku naszego zainteresowania pieczą zastępczą podchodziliśmy do sprawy bardzo poważnie i z rozmysłem. Aby sprawdzić, czy my i nasza córka Zuzia, jesteśmy na tyle silni emocjonalnie, czy podołamy niełatwemu zadaniu, zostaliśmy rodziną zaprzyjaźnioną dla wybranych dzieci z domu dziecka. Z tymi dziećmi mocno się związaliśmy i do dzisiaj mamy kontakt, niestety również utrudniony przez ww urzędników. Potem ropoczęliśmy wszelkie wymagane procedury w celu otrzymania kwalifikacji na rodzinę zastępczą. W międzyczasie kończyliśmy generalny remont naszego domu zakupionego w 2014 roku. Rozpoczęliśmy rękodzielniczą działalność gospodarczą, która wiązała się z produkowaniem wyrobów i sprzedażą na jarmarkach. W kwietniu 2017r oficjalnie zostaliśmy niezawodową rodzina zastępczą dla naszej Natalki. Rok później również w kwietniu dołączyła do naszej rodzinki Oliwka, a w sierpniu kolejnego roku Madzia. Przez cały czas, poza opieką nad dziećmi, diagnozami, terapeutami, szpitalami, ćwiczeniami prowadziliśmy działalność, która również pochłaniała nam sporo czasu. W pewnym momencie doszliśmy do wniosku, że poszukamy gdzieś pracy na etacie. Udało się mężowi a ja zamknęłam działalność.

Po ukończeniu kursu otrzymaliśmy w styczniu 2020 roku kwalifikacje do prowadzenia RDD i na tym koniec. Nie proponowano nam umieszczenia żadnych dzieci, odmówiono nam przejęcia z domu dziecka naszej zaprzyjaźnionej dziewczynki. Mąż pracował ja zajmowałam się dziećmi. Cały dom dostosowaliśmy pod przyjęcie kolejnych dzieci, których nam nie przydzielono.

Ośmieleni przykładami innych rodzin zastęczych w październiku 2021 r. przyjęliśmy rodzeństwo z powiatu płońskiego. No i otworzyliśmy przysłowiową puszkę Pandory, o której pisałam już na początku. Paszkwile do sądu, GOPSU, Policji, Sanepidu, bo u nas prawie, że „Sodoma i Gomora”.

Na całe szczęście trafiliśmy pod bardzo opiekuńcze i ludzkie ramiona urzędników w Płońsku.

W obawie przed rozwiązaniem naszej rodziny, a takie symptomy były, żeby ratować nasze dzieci, jak już wiecie przeprowadziliśmy się. Rok 2022 był dla nas jazdą bez trzymanki, skrajnych emocji, poświęceń, wyrzeczeń, rozłąki na dłuższe terminy z naszą Zuzią, życiem na dwa domy. Ale patrząc teraz z dłuższej perspektywy - było warto. Jesteśmy wśród wspaniałych ludzi, Mamy większe możliwośći w leczeniu, dignozowaniu, terapii, wypoczynku dzieci. Madzia i Natalka wreszcie nabrały wiary w siebie, zyskały przyjaciół, chęci do nauki. Natalka uczy się w Specjalnym Ośrodku Szkolno Wychowawczym, gdzie ma wspaniałe wyniki w nauce i nie czuje się obca i inna. Madzia uczy się zawodu cukiernika, ma przyjaciół, jest radosna i uśmiechnięta. Oliwka też szczęśliwa, kontynuuje naukę, zrobiła prawo jazdy. Maja i Piotruś robią olbrzymie postępy w rozwoju. W domu dzieci z radością opowiadają o codziennyvch zdarzeniach. A my? Patrzymy z dumą na te nasze pociechy i czekamy na kolejną trójeczkę. Podpisana, bez problemu, umowa na prowadzenie RDD dała nam poczucie stabilizacji, a spokojniejsza mamo-ciocia, to radośniejsze dzieci :D

Często bywa, że któreś z dzieci tuli się i mówi „ciociu jesteś najlepszą mamą na świecie, wujku jesteś najlepszym tatą na świecie”. Jest to najlepsza nagroda dla mnie, dla nas i motywacja do pomagania.

Tym, którzy tak starają się uprzykrzyć nam życie i oczerniają nas nie życzymy źle, bo nie mamy takiego zwyczaju. Szkoda tylko, że Ci ludzie zapomnieli lub nie rozumieją w jakiej instytucji piastują stanowisko.

Kochani! Mam nadzieję, że dotrwaliście do końca. Tym postem zamykam już stare sprawy i wkraczamy w ten Nowy Rok z wielką nadzieją na lepszy czas, czego i Wam życzymy

Mamo-Ciocia sośniakowej rodzinki

Dziękujemy wszystkim, którzy sprawili, że ten rok mimo wszystko okazał się wspaniały i pełen nadziei. Dziękujemy za pomoc w spełnianiu marzeń naszych dzieci