.. siedząc dziś i rozmyślając doszłam do wniosku, że życie rodzica można porównać do statka dryfującego na wodzie.Płynąc w dłuzszą podróż napotykamy się na słońce,deszcz czy sztorm.Tak i jest w naszym życiu..Nasz ostatni okres to taka właśnie wyprawa.Przemienne doznania.Paulinka była naszym słoneczkiem.Przyjèła do serduszka Pana Jezusa -przystąpiła do Pierwszej Komunii Świętej.Za każdym razem,przy każdym z dzieci przeżywamy uczucie wzruszenia, szczęścia.Ważne i wyjątkowe wydarzenie w życiu dziecka.W tamtej chwili jak pisałam było wzruszenie,łzy szczęścia a zarazem w serduszku przebijał się smutek, żal.Zapewne domyślacie się o co chodzi..tak -chodzi o biologiczną mamę.Zero zainteresowania przygotowaniami , nauką, życiem Paulinki.Coraz żadsze spotkania.Mimo radości chwilą pękało serce.Paulinka jest mądrą dziewczynką -wiele już rozumie,dostrzega.Jednakże to tylko dziecko..-nigdy nie zrozumię jak mama może tak ranić własne dziecko -rezygnujac z niego, odwracając się od niego , poniżać, doprowadzać do traumy-A ILEŻ ONO TYLKO PRAGNIE.. MIŁOŚCI,BYCIE KOCHANYM-TO TAK WIELE?..Dzieci pokazują, że niby są obojętne, chłodne ale przecież znamy swe dzieci i wiemy ile w ich serduszkach jest bólu..oj można by wiele na ten temat pisać..Z starszą Paulą była to również przemienna pogoda.Nasza maturzystka.Oj ileż to było walki z jej brakiem wiary w siebie,strachem.Godziny tłumaczeń, rozmów by uwierzyła w SIEBIE (nawet śpiewałam jej piosenkę MASZ TĘ MOC ha ha) pragnęłam by uwierzyła w swą wartość i wiedzę.. pokonała lèk przed ustną wypowiedzią (jak pisałam kiedyś to jej Trauma)..ale wiecie co moi kochani UDAŁO NAM SIĘ!!JEJ SIĘ UDAŁO-ZROBILA TO..maturę ustną zdała i egzaminu pisemnego jest pewna..Obecnie złożyła Paula dokumenty do kolejnej szkoły,tym razem z dziedziny TECHNIK USLUG KOSMETYCZNYCH..I po płynnej przeprawie nastał SZTORM..nasz Damian.Bylo różnie,nikt nie spodziewał się cudów..ale niestety pełnoletność (już za dwa miesiące)gubi go.. Egzaminów zawodowych nie zdał -oczywiście z braku wiedzy której nie chciało się nabyć.Poprawy nie ma zamiaru pisać -jak to powiedział NIE BĘDZIE MU SIĘ CHCIAŁO..trzy lata szkoły i będzie bez zawodu.. Chęć tzw.wolnosci zjada mu wszystkie rozumy..tak bardzo pragnie żyć z kolegami, mieć luźne życie..Cały czas łudzilismy się że coś osiągniemy, że naprawdę da sobie pomóc wejść w tę dorosłość -tym bardziej że on tak naprawdę nie jest do końca umysłowo na swój wiek dorosły..Tłumaczymy mu że początek to wiele spraw które trzeba załatwić;dowód ,UP, ubezpieczenie,praca..Koledzy będą na chwilę,do pierwszej sprzeczki..ale nasze słowa odchodzą w dal ..Mam taki chaos w głowie;Z JEDNEJ STRONY MYŚL "KONIEC BYCIA PONIŻANYM"A Z DRUGIEJ STR.JAK I KAZDY RODZIC LĘK,OBAWA-JAK SOBIE PORADZI.My jesteśmy otwarci na pomoc dla niego,ale musi chcieć,musi pokazać że mu na tej pomocy zależy..poczekamy zobaczymy..MUSIMY ŻYĆ NADZIEJĄ..zacznie się dla nas wszystkich nowy etap życia(przybędą do nas nowe dzieciaczki) PS.Bardzo chciałam przy okazji podziękować wszystkim cudownym ludziom o złotym serduszku którzy wspomagają nas,obdarowują nas i wszystkie inne rodziny .. bardzo mocno ściskamy.